MIJN ZOEKTOCHT

Ik ga jullie mijn verhaal vertellen wat de aanleiding was van de zoektocht naar mijn biologische ouders. Mijn adoptie ouders hebben nooit geheim gehouden dat ik geadopteerd ben uit China. Op jongen leeftijd had ik al vragen naar wie mijn biologische ouders waren. Mijn geadopteerde zusje Anneli had juist geen vragen naar haar biologische ouders ze zei altijd: “ik heb genoeg aan jullie”. Voor mij was dit anders.

Vaak als ik in mijn bed lag en ik tot rust kwam ging er juist van alles door mijn hoofd heen. Ik had vragen naar hoe mijn moeder er uit zag, of ik op mijn vader leek en of ik broertjes en zusjes had. Mijn aller grootste vraag was of ze nog wel leefde. Ik had zo veel vragen dat ik er niet van kon slapen. Door al deze vragen werd ik gewoon altijd verdrietig. Vaak ging ik naar mijn moeder dan toe. In deze tijd ging ik dan bidden met mijn moeder. Op dit moment hielp dat toen voor mij, maar elke avond weer opnieuw kwamen deze vragen.

Zijn mijn ouders arm of zijn ze juist rijk? Wat voor huis hebben ze en wat voor werk heeft me vader? Ik wist wel dat het onmogelijk was om mijn biologische ouders te vinden want we hadden nooit genoeg informatie over ze maar toch was het een grote wens van mij.

Weer was er een dag dat ik erg verdrietig was en toen had ik samen met mijn moeder iets bedacht. Omdat ik zo graag wilde weten hoe mijn moeder eruit zag ging ik op een canvas doek mijn moeder tekenen. Dit deed ik met behulp van een foto van mij alleen maakte ik het op het doek een wat oudere vrouw. Toen het dit klaar was fantaseerde ik dus dat dit mijn biologische moeder was. Al gauw werd ik bang van dit schilderij en hebben we hem ergens anders opgehangen. Ik weet nu eigenlijk niet meer waarom ik zo bang ervoor was, maar ik denk dat het me juist erg verdrietig maakte dat ik gewoon niet dicht bij ze kon zijn. Dat ik zoveel aan mijn biologische ouders dacht wisten niet veel mensen.

In 2005 zijn mijn ouders bezig geweest met het vinden van mijn biologische ouders. Hier wist ik niks van af. Ze zijn in China op tv geweest. Dit was net als een soort Hart van Nederland. Mijn ouders wilde niet dat ik dit allemaal wist, omdat ik me anders er teveel op ging verheugen dat ik ze toch zou vinden. Mijn ouders in Nederland wisten dat de kans klein was maar gaven niet op. Er werden filmpjes van mij gemaat bijvoorbeeld dat ik aan het balletten was. Ze hadden gezegt dat het voor een vriend was en natuurlijk geloofde ik dat op die leeftijd. Ik had niks door.

In maart 2006 hadden mijn adoptie ouders al een vermoede dat ze mijn biologische ouders hadden gevonden. Dit moest natuurlijk wel eerst gecontroleert worden met een DNA-test. In oktober 2006 hebben we een DNA-test gedaan. Weer hadden mijn adoptie ouders nog niks verteld. Mijn moeder zei dat de DNA-test was om mijn biologische ouders makkelijker te vinden. Natuurlijk deed ik hier aan mee.

Op een avond kwam ik naar beneden. Ik had een speeltje waar je in kon kneden en waar allemaal meel in zat. Dit was geknapt boven mijn hoofd dus alles zat onder. Als een spookje kwam ik dus beneden. Mijn moeder was net klaar met bellen en haar ogen glinsterde helemaal. Ze had goed nieuws voor mij. Mijn moeder vertelde of ik nog wist wie die mensen waren die laatst langs waren geweest. Ik wist nog wie ze bedoelde. Ze vertelde dat deze mensen geholpen hadden met het DNA-testen naar mijn biologische ouders. De DNA-testen waren positief. Dit betekende dus dat ik mijn biologische ouders had gevonden. Wat een groot wonder !

Wat ik als eerst deed toen ik dit hoorde was heel hard huilen. Ik moest zo hard huilen omdat ik het zo erg vond voor me zusje Anneli dat ik nu wist wie mijn biologische ouders waren en zij niet. Dit vond ik zo oneerlijk. Ik vroeg aan mijn ouders of ze een foto hadden van mijn biologische ouders en die lieten ze zien. Ook lieten ze een andere foto zien. Mijn adoptie ouders vroegen of ik wist wie dit was. Ik keek heel goed na de foto en ik dacht dat ik het was, maar ik had het mis. Het meisje dat op de foto stond was mijn 2e zus Lu. Eerst geloofde ik het niet ik zei: “wat lijk ik veel op haar”. Hierna zijn we gezellig wat gaan eten en drinken.

De dag erna ging ik met dit bijzonder verhaal naar school. Aan al mijn klasgenootjes wilde ik dit vertellen. Ik was nog nooit zo gelukkig meisje geweest. Na zoveel vragen, zoveel verdriet en zoveel gemis had ik eindelijk na 10 jaar mijn biologische ouders gevonden wat bijna onmogelijk was